Van Laere koestert vzw Berrefonds

Iedere tweede zondag van het jaar is het Wereldlichtjesdag. Het is een dag die in het leven werd geroepen als steun voor de ouders die hun kind verloren hebben… dat ze daarbij mogen beseffen, dat ze niet alleen zijn met hun verdriet…

Het overkwam ook enkele familieleden van onze medewerkers … Er werd dan ook zonder twijfel een positief gevolg gegeven aan het voorstel om dit jaar o.a. “Het Berrefonds” te steunen.

Een kind verliezen is de grootste nachtmerrie van elke ouder. Het overkwam Christine en haar man. Hun drie maanden oude zoontje, Berre, stierf op 25 april 2007 in hun armen. Overmand door verdriet baanden ze zich een weg door een schijnbaar eindeloze periode. Maar toen Christine in 2009 opnieuw zwanger was groeide er samen met het nieuwe leven in haar buik ook het idee om lotgenoten te helpen met hun verdriet: vzw Berrefonds was geboren! Wij  gingen op bezoek om hen te steunen.

Doosjes liefde

Via een verweerde houten deur komen we terecht in wat zowat de mooiste binnentuin van Antwerpen moet zijn. Christine Vandenhole zwaait ons toe vanuit de ontvangstruimte van vzw Berrefonds, achterin de tuin. “Niet op de rommel letten”, lacht Christine hartelijk “Naar aanleiding van de koesterweek zijn we met een klein leger vrijwilligers 2.051 doosjes liefde aan het inpakken! Die worden geleverd bij gezinnen die hun kind verloren of als bedanking bij mensen die steun hebben geboden in moeilijke tijden.”

Optimisme, ondernemingszin en menselijke warmte: het is niet alleen de rode draad die doorheen ons gesprek loopt, het is ook de manier waarop vzw Berrefonds tot stand kwam. “Ik werkte als vroedvrouw in het UZA en vond de aanpak van zo’n overlijden gewoonweg ondermaats. Daarom vroegen we bij de geboorte van onze tweede zoon in 2009 geen spullen maar geld om deze vzw op te richten. We maakten een twintigtal kleine dozen die rouwende ouders kunnen helpen om hun verdriet een plaats te geven en de herinneringen levend te houden. En als de centen op zijn, zal ons verdriet ook voorbij zijn. Of dat was toch het plan, maar het is anders gelopen (lacht).”

De jongeren bij De Vlinderkens worden veelal doorgestuurd vanuit de jeugdrechtbank, de school of het CLB. Mark: “Het gaat om doodnormale kinderen die hier net als andere leeftijdsgenoten zonder beperking naar school kunnen en hobby’s beleven. Maar een moeilijke thuissituatie zet je niet zomaar van je af. Veel jongeren leven hier niet fulltime, soms gaan ze naar huis of komen de ouders op bezoek. Bovenal blijven het kinderen van hun ouders. Onze gezinsbegeleiders proberen de situatie te verbeteren.”

De koesterkoffer

De oorspronkelijke herinneringsdozen die Christine samen met haar ziekenhuiscollega’s ontwikkelde, groeiden uit tot de koesterkoffer. “Elk jaar verdelen we ongeveer 1.250 kleine koesterkoffers met daarin rouwarmbandjes voor alle betrokkenen, een voet- of handafdrukset, troostende woorden en veel meer. We werken samen met zowat alle ziekenhuizen van het land om de koffers gratis tot bij getroffen ouders te krijgen. Maar ook voor de zorg is dit een zeer goed instrument. Het geeft hen een manier om steun te bieden. Want zo’n nieuws brengen is verschrikkelijk moeilijk, zeker zonder enige vorm van protocol. Dan is een koesterkoffer toch een pak beter dan de geïmproviseerde voetafdruk met iso-Betadine die we vroeger soms meegaven. We maken sinds 2017 trouwens ook grote koesterkoffers voor gezinnen die kinderen tot 12 jaar verliezen. Die verdelen we via de politie.”

Helpen helpen

Meer dan 1.000 koffers per jaar, dat zijn er heel wat. En ook bij enkele familieleden van onze medewerkers kwamen er terecht. “Dat is de reden waarom de collega’s van Van Laere kozen om vzw Berrefonds te steunen”, vertelt Bob Rottiers, commercieel directeur. “We schenken graag aan Belgische goede doelen die iets doen voor kinderen en jeugd, maar alles begint bij de geboorte. Als het daar fout loopt, sta je stil bij de impact die zoiets heeft. Het zeer concrete werk dat vzw Berrefonds levert is dus erg belangrijk.”

Dat beaamt Christine volmondig: “De manier waarop wij werken is heel laagdrempelig. Simpele dingen zoals een goed gesprek, begrip en erkenning helpen mensen echt. Wij beweren niet dat je met vijf sessies bij de psycholoog als nieuw naar huis terugkeert. De dood maakt deel uit van het leven, en als maatschappij moeten we dat gesprek durven aangaan. Dat is wat wij hier proberen te doen, dus dikke merci voor jullie steun. Jullie helpen ons helpen. Want als wij wegvallen, is er niets meer.”